Woorden vergaan niet als je ze neer schrijft. Ik schrijf ze op en het lijkt alsof je dan nog wat langer blijft. Anders vergaan ze als bladeren in de herfsttijd. 

De ene bliksem na de andere verlichtten de hemel, enige ogenblikken later gevolgd door een hevige donderslag. Het rolde als een storm door je binnenste en ook daar buiten in het regenweer. 

Donder, donker, donderslag. 

Schrijvers schrijven over grote mensen. Omdat ze grote daden deden of andere dingen die velen hebben aanbelangd, of omdat ze soms ook veel in het leven hebben zuur gemaakt. Ik spaar mijn woorden voor de kleinen, omdat zij meer verdienen dan ze in het echt vaak doen. 

Het kleine zit in de eenvoud waar men zo vaak over kijkt. Ik schrijf liever over grote harten, dan over dat soort grote mensen. 

Misschien denk je: dat had je ook wel gewoon kunnen zeggen dan. Misschien Jaak, heb ik dat wel veel te weinig gedaan omdat je zo gewoon was en ik je zo gewoon was. Alsof het normaal is om groot te zijn in kleine dingen.

Je kende rang noch stand en je hart was groot voor iedereen, voor wie wat vroeg of iets nodig had. Vervoer of een helpende hand. 

Daar aan de kant van de Putstraat stak je je hand op naar iedereen, zonder onderscheid. Elke keer als we voorbijkomen zullen we jou nog zien zwaaien, ook al zit je er niet meer, omdat je de strijd verloor tegen je eigen onweer.

Elke keer de donder rolt en bliksems door de lucht schieten in dit oude dorp, dan zal ik even aan jou denken. Aan de tijd toen we samen in De Korenbloem of De Welkom aan de toog zaten. Je flauwe mopjes flitsen weer door mijn memorie. Ik betaal je nog een laatste pint of een borrel en dan gaan we naar huis.

Dag Jaak.